02 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016
Αναγνωρίστηκε από τη Γερμανία η Γενοκτονία των Αρμενίων


Η γερμανική Βουλή υιοθέτησε σήμερα σχεδόν ομόφωνα –με ένα «κατά» και ένα «παρών» το ψήφισμα για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως γενοκτονία. Το ψήφισμα έφεραν ενώπιον της γερμανικής Βουλής από κοινού βουλευτές της Χριστιανοδημοκατικής Ένωσης, Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων. Η αναγνώριση αυτή ήλθε από τη γερμανική Βουλή σε μια ιδιαιτέρως ευαίσθητη χρονικά περίοδο, δεδομένου του σημαντικού ρόλου της Τουρκίας στο φλέγον ζήτημα του Προσφυγικού.

Η αντίδραση της Τουρκίας δεν άργησε καθόλου, αφού ανακάλεσε άμεσα τον πρεσβευτή της στη Γερμανία και καλεί στο ΥΠΕΞ τον Γερμανό επιτετραμμένο στην Άγκυρα, με τον Ταγίπ Ερντογάν να κάνει λόγο για «σοβαρό αντίκτυπο» στις διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας. Επιπλέον, εξαιρετικά οξεία ήταν και η απάντηση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ο οποίος δήλωσε ότι «ανεύθυνες και αβάσιμες αποφάσεις» δεν μπορούν να κρύψουν το μαύρο παρελθόν μίας χώρας. «Ο τρόπος για να κλείσετε τις μαύρες σελίδες της ιστορίας σας δεν είναι να αμαυρώσετε την ιστορία άλλων χωρών με ανεύθυνες και αβάσιμες κοινοβουλευτικές αποφάσεις» ανέφερε.

Από την πλευρά της Γερμανίας, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απουσίες ηχηρών ονομάτων κατά τη συνεδρίαση για την ψήφιση. Συγκεκριμένα απουσίαζαν και ως εκ τούτου δεν ψήφισαν η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμπαρ Γκάμπριελ αλλά και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αντικείμενο έντονης κριτικής τόσο από την πλευρά του Τύπου όσο και από διάφορα πολιτικά πρόσωπα.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι με το ψήφισμα επισημαίνεται και ο «ατυχής» ρόλος του τότε Γερμανικού Ράιχ, το οποίο, αν και διέθετε επαρκή πληροφόρηση, δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει φυσικά, το πώς θα εξελιχθεί η συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία για το προσφυγικό ενόψει του νέου αυτού διπλωματικού ρήγματος στις σχέσεις των δύο χωρών.

Αναφορικά, τέλος, με τον όρο «γενοκτονία» και από ιστορική σκοπιά αξίζει να ειπωθεί ότι μολονότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διώχθηκαν για πρώτη φορά στη Νυρεμβέργη από το Διεθνές Ειδικό Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης (ΔΕΣΔΝ), ο όρος εισήχθη εμμέσως για πρώτη φορά στη διεθνή νομική ορολογία έπειτα από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά των Αρμενίων στις αρχές του 20ου αιώνα. Η κοινή διακήρυξη της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας τον Μάιο του 1915 ανέφερε ρητά ότι «ενόψει αυτών των νέων εγκλημάτων της Τουρκίας εναντίον της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, οι συμμαχικές δυνάμεις δημοσίως ενημερώνουν την Υψηλή Πύλη πως θα θεωρήσουν προσωπικά υπεύθυνους για τα προαναφερόμενα εγκλήματα όλα τα μέλη της Οθωμανικής κυβέρνησης, καθώς και όσους από τους εντολοδόχους της βρεθεί ότι έχουν αναμειχθεί σε τέτοιες σφαγές».[1]

 

[1] United Nations War Crimes Commission, History of the United Nations War Crimes Commission and the Development of the Laws of War, (Λονδίνο: His Majesty’s Stationery Office), (1948), σ. 35. Βλ. επίσης Β. Τσιλώνης, Η Δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου: οι προϋποθέσεις άσκησης, (Διατριβή ΑΠΘ, 2016), σ. 204.

Αναγνωρίστηκε από τη Γερμανία η Γενοκτονία των Αρμενίων


Η γερμανική Βουλή υιοθέτησε σήμερα σχεδόν ομόφωνα –με ένα «κατά» και ένα «παρών» το ψήφισμα για την αναγνώριση της σφαγής των Αρμενίων από την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως γενοκτονία. Το ψήφισμα έφεραν ενώπιον της γερμανικής Βουλής από κοινού βουλευτές της Χριστιανοδημοκατικής Ένωσης, Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων. Η αναγνώριση αυτή ήλθε από τη γερμανική Βουλή σε μια ιδιαιτέρως ευαίσθητη χρονικά περίοδο, δεδομένου του σημαντικού ρόλου της Τουρκίας στο φλέγον ζήτημα του Προσφυγικού.

Η αντίδραση της Τουρκίας δεν άργησε καθόλου, αφού ανακάλεσε άμεσα τον πρεσβευτή της στη Γερμανία και καλεί στο ΥΠΕΞ τον Γερμανό επιτετραμμένο στην Άγκυρα, με τον Ταγίπ Ερντογάν να κάνει λόγο για «σοβαρό αντίκτυπο» στις διμερείς σχέσεις Τουρκίας-Γερμανίας. Επιπλέον, εξαιρετικά οξεία ήταν και η απάντηση του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου ο οποίος δήλωσε ότι «ανεύθυνες και αβάσιμες αποφάσεις» δεν μπορούν να κρύψουν το μαύρο παρελθόν μίας χώρας. «Ο τρόπος για να κλείσετε τις μαύρες σελίδες της ιστορίας σας δεν είναι να αμαυρώσετε την ιστορία άλλων χωρών με ανεύθυνες και αβάσιμες κοινοβουλευτικές αποφάσεις» ανέφερε.

Από την πλευρά της Γερμανίας, μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι απουσίες ηχηρών ονομάτων κατά τη συνεδρίαση για την ψήφιση. Συγκεκριμένα απουσίαζαν και ως εκ τούτου δεν ψήφισαν η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ο αντικαγκελάριος Ζίγκμπαρ Γκάμπριελ αλλά και ο Σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αντικείμενο έντονης κριτικής τόσο από την πλευρά του Τύπου όσο και από διάφορα πολιτικά πρόσωπα.

Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι με το ψήφισμα επισημαίνεται και ο «ατυχής» ρόλος του τότε Γερμανικού Ράιχ, το οποίο, αν και διέθετε επαρκή πληροφόρηση, δεν έκανε τίποτα για να την σταματήσει.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει φυσικά, το πώς θα εξελιχθεί η συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία για το προσφυγικό ενόψει του νέου αυτού διπλωματικού ρήγματος στις σχέσεις των δύο χωρών.

Αναφορικά, τέλος, με τον όρο «γενοκτονία» και από ιστορική σκοπιά αξίζει να ειπωθεί ότι μολονότι τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας διώχθηκαν για πρώτη φορά στη Νυρεμβέργη από το Διεθνές Ειδικό Στρατιωτικό Δικαστήριο της Νυρεμβέργης (ΔΕΣΔΝ), ο όρος εισήχθη εμμέσως για πρώτη φορά στη διεθνή νομική ορολογία έπειτα από τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά των Αρμενίων στις αρχές του 20ου αιώνα. Η κοινή διακήρυξη της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας τον Μάιο του 1915 ανέφερε ρητά ότι «ενόψει αυτών των νέων εγκλημάτων της Τουρκίας εναντίον της ανθρωπότητας και του πολιτισμού, οι συμμαχικές δυνάμεις δημοσίως ενημερώνουν την Υψηλή Πύλη πως θα θεωρήσουν προσωπικά υπεύθυνους για τα προαναφερόμενα εγκλήματα όλα τα μέλη της Οθωμανικής κυβέρνησης, καθώς και όσους από τους εντολοδόχους της βρεθεί ότι έχουν αναμειχθεί σε τέτοιες σφαγές».[1]

 

[1] United Nations War Crimes Commission, History of the United Nations War Crimes Commission and the Development of the Laws of War, (Λονδίνο: His Majesty’s Stationery Office), (1948), σ. 35. Βλ. επίσης Β. Τσιλώνης, Η Δικαιοδοσία του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου: οι προϋποθέσεις άσκησης, (Διατριβή ΑΠΘ, 2016), σ. 204.

Τα πιο διαβασμενα